Belki uzun gelip hiçbiriniz giriş bölümünden sonrasını okumayacaksınız ama lütfen deneyin (AMK)...
Hiç nasıl öleceğinizi düşündünüz mü?
Hayır,"Birden On'a kadar bir sayı tutun ve aşağıdaki numaraların yanındaki yazıya göre öğrenin" tarzında bir yazı olsa
"Aman da ne salaksınız" diye bir başlık olurdu...
Gerçekten hiç düşündünüz mü?
Aslında ölümü düşünmek,sonunu düşünmek yerine,yarın asla başlamayacak olan yeni bir hayatın hayallerini kurmak
sana daha cazip geliyordur...
Bu soruya cevap verebilmek için önce hayatının bir anlamı olmalı.Hani anı yaşa diye bir laf vardır ya "Karpe diyem"
diye ağzımıza doladığımız...Yalan ettiniz,piç ettiniz lafı!
Nasıl öleceğini bilmek istiyorsan,ne yapmak istediğini bilmelisin.Anlık hevesler ya da sikindirik hayaller değil;
Üniversiteyi kazanayım,para biriktirim mememi büyütürüm,Avrupa'yı gezeyim...
İki tür ölen vardır; biri yatağında huzur içinde torun-torba yanında ossura ossura ölür.Ağlayanı olur her sene hatırlanır,
her sene kemiklerinin başına dikilinir dua edilir.Helvası yapılır, fatihası eksik olmaz.Ya arkasından ağlayan bir eşi olur
ya da öbür tarafta yan kazığı ona ayırmış bir eşi.Nesilden nesile anlatılır,adı ölümünden sonra doğan ilk bebeğe verilir,geride kalan malı mülkü
bi tarafına sokamayacağından geride kalanları sevindirir...Her zaman bir yerlerde hatırlanır,anılır...
Diğeri ise tek başına bir yerlerde geberip gitmeye mecburdur...Cesedi ya ihbar üzerine ya da komşuların -o da şanslı olup evinde öldüyse- kokudan
rahatsız olmasıyla bulunur.Pamuk tıkıldıktan sonra en fazla 40 gün içerisinde unutulur gider.Ne adı kalır ne sazı.. Malı mülkü yenilir
bitirilir...Ömrü boyunca anlık hayaller kurmuş işiyle gücüyle uğraşmış biridir.Ya da şarapcı...
Bence temel sebep yalnızlık,basit gibi görünse de tek sebep.
Ailesinden ayrılıncaya kadar planlar kuran sonrası olmayan bir adam düşünün; boşluk,yalnızlık...Kocaman evde -3 metre karede olsa o ev o insana bomboş bir malikâne gibi gelir-.
iki kişilik yatakta çoğunlukla yalnız yoksa günü birlik -o da belki- kadınlarla uyanmak geceleri ya yastığa ya da yorgana sarılıp uyumak...
Sadece kendi kendine yetebilmek için yaşlı sayılabilecek bir yaşa kadar para kazanmak.
Son dostunu ya da aile bireyinide kaybettiğin anda yalnızlığın farkına varmak...
Hoş aileniz ya da dostlarınız olsa dahi kendi aileleri için çalışacaklar onlara tabiki daha fazla zaman ayıracaklar.
Başından beri aile kurmayı planlayan yani, doğanın akışına kendini bırakmış bir insan. Başından beri ailesi/çocukları için çabalayan bir insan
"Bu ay sonunuda çıkardık bi oyuncak alayım haylaza" veya "Üniversiteyi kazanamazsa napalım özelde okuturuz sıpayı" diyen bir insanın hayatı tabi ki senin
o sefil hayatından kutsal olacak ve daha mutlu ve huzurlu sona erecek...
Yaşım fazla değil hatta genç ve/veya çocuk yaşta olabilirim, sadece 20 yaşındayım.Ama ister işsizlik,ister gerzeklik ister çocukluk ister depresiflik deyin ama
sonumu sizden fazla düşündüğüm bir gerçek...Ne yazık ki o kadar düşünsemde kendimi ikinci grupta ki sefil hayatta buluyorum her seferinde..Emin olun içimden gelerek bu yazdıklarımı yapabilmeyi çok ama çok isterdim,ama insan bu bir tek kişilik söz dinlemiyor..
Gene lafı aşka,sevgiye getirdim belki ama Allah,Tanrı,Yaratıcı,Evren ya da F.S.M adına ne diyorsanız bu sikindirik hayatta bize verilen en güzel duyguyu boşa harcamayın.Arkanızdan ağlayacak ve arkasından
koşmanız gereken kişiler bırakın bu dünyada...
Hiç nasıl öleceğinizi düşündünüz mü?
Hayır,"Birden On'a kadar bir sayı tutun ve aşağıdaki numaraların yanındaki yazıya göre öğrenin" tarzında bir yazı olsa
"Aman da ne salaksınız" diye bir başlık olurdu...
Gerçekten hiç düşündünüz mü?
Aslında ölümü düşünmek,sonunu düşünmek yerine,yarın asla başlamayacak olan yeni bir hayatın hayallerini kurmak
sana daha cazip geliyordur...
Bu soruya cevap verebilmek için önce hayatının bir anlamı olmalı.Hani anı yaşa diye bir laf vardır ya "Karpe diyem"
diye ağzımıza doladığımız...Yalan ettiniz,piç ettiniz lafı!
Nasıl öleceğini bilmek istiyorsan,ne yapmak istediğini bilmelisin.Anlık hevesler ya da sikindirik hayaller değil;
Üniversiteyi kazanayım,para biriktirim mememi büyütürüm,Avrupa'yı gezeyim...
İki tür ölen vardır; biri yatağında huzur içinde torun-torba yanında ossura ossura ölür.Ağlayanı olur her sene hatırlanır,
her sene kemiklerinin başına dikilinir dua edilir.Helvası yapılır, fatihası eksik olmaz.Ya arkasından ağlayan bir eşi olur
ya da öbür tarafta yan kazığı ona ayırmış bir eşi.Nesilden nesile anlatılır,adı ölümünden sonra doğan ilk bebeğe verilir,geride kalan malı mülkü
bi tarafına sokamayacağından geride kalanları sevindirir...Her zaman bir yerlerde hatırlanır,anılır...
Diğeri ise tek başına bir yerlerde geberip gitmeye mecburdur...Cesedi ya ihbar üzerine ya da komşuların -o da şanslı olup evinde öldüyse- kokudan
rahatsız olmasıyla bulunur.Pamuk tıkıldıktan sonra en fazla 40 gün içerisinde unutulur gider.Ne adı kalır ne sazı.. Malı mülkü yenilir
bitirilir...Ömrü boyunca anlık hayaller kurmuş işiyle gücüyle uğraşmış biridir.Ya da şarapcı...
Bence temel sebep yalnızlık,basit gibi görünse de tek sebep.
Ailesinden ayrılıncaya kadar planlar kuran sonrası olmayan bir adam düşünün; boşluk,yalnızlık...Kocaman evde -3 metre karede olsa o ev o insana bomboş bir malikâne gibi gelir-.
iki kişilik yatakta çoğunlukla yalnız yoksa günü birlik -o da belki- kadınlarla uyanmak geceleri ya yastığa ya da yorgana sarılıp uyumak...
Sadece kendi kendine yetebilmek için yaşlı sayılabilecek bir yaşa kadar para kazanmak.
Son dostunu ya da aile bireyinide kaybettiğin anda yalnızlığın farkına varmak...
Hoş aileniz ya da dostlarınız olsa dahi kendi aileleri için çalışacaklar onlara tabiki daha fazla zaman ayıracaklar.
Başından beri aile kurmayı planlayan yani, doğanın akışına kendini bırakmış bir insan. Başından beri ailesi/çocukları için çabalayan bir insan
"Bu ay sonunuda çıkardık bi oyuncak alayım haylaza" veya "Üniversiteyi kazanamazsa napalım özelde okuturuz sıpayı" diyen bir insanın hayatı tabi ki senin
o sefil hayatından kutsal olacak ve daha mutlu ve huzurlu sona erecek...
Yaşım fazla değil hatta genç ve/veya çocuk yaşta olabilirim, sadece 20 yaşındayım.Ama ister işsizlik,ister gerzeklik ister çocukluk ister depresiflik deyin ama
sonumu sizden fazla düşündüğüm bir gerçek...Ne yazık ki o kadar düşünsemde kendimi ikinci grupta ki sefil hayatta buluyorum her seferinde..Emin olun içimden gelerek bu yazdıklarımı yapabilmeyi çok ama çok isterdim,ama insan bu bir tek kişilik söz dinlemiyor..
Gene lafı aşka,sevgiye getirdim belki ama Allah,Tanrı,Yaratıcı,Evren ya da F.S.M adına ne diyorsanız bu sikindirik hayatta bize verilen en güzel duyguyu boşa harcamayın.Arkanızdan ağlayacak ve arkasından
koşmanız gereken kişiler bırakın bu dünyada...
Sorgulayıp sonra üstünü örttüğümüz düşüncelerden yaşam ve ölüm.. Pesimistliğe gerek yok yaşıyoruz işte kör topal iki kişi olamasakta tek kişiyi ikileştirip yaşamı adlandırıyoruz,onsuzluğuda bir nebze yok sayıyoruz.Herkesin özlemleri olur hayata dair planları gelecek hepimize güzel gelmiyor. Başaran başaramayan insanların dünyasında varolma mücadelesi yorucu olsada yaşamak güzel,herkes kazanacak diye bir kural mı var? Ben de yanlız yaşlanır yanlız ölürüm belki de, o kadar beklemem kim bilir :) Ölümü illa ki yaşlılar mı düşünür bu yaşlarda daha çok düşünülüyor çünkü acımasız bir dünya da mutlu olduğuna inanıyorsun ya gerçek değilse tüm bunlar şüpheleri kafanı yer bitirir zaman akıp gider..... Fazla zorlama anlamak için,yaşam ve ölüm döngüsü çok karışık .. "güzel yazı olmuş"
YanıtlaSil